Naar Utrecht voor onderzoek en eti-pillen

maandag 8 mei 2023

-Gister heb ik al gezien dat het al om 9:00 uur begint, oh schrik, dat is een tijd waarop ik
niet meer gewend ben me in het forenzen gewoel te begeven. Dus slapen tot de wekker
gaat, maar dat hoeft niet want via een wel heel ouderwetse reflex word ik gewoon om zes uur wakker. Wakker is dan niet fit wakker maar op de wereld wakker.

-Het is nog waanzinnig mistig buiten dus ik denk zorgelijk oh de files. Maar tegenwoordig schijnen files juist niet op maandag te zijn. Weet ik veel.

-Ik voel hoe het met mijn knie gaat want die was de laatste week nogal hinderlijk. Op zijn zachtst gezegd. Het gaat wel en ik denk nu of het dan verstandig is een ibuprofennetje te nemen. Of dat mijn prestaties dan zakken. Voorlopig red ik het wel maar kniemans voelt nogal warm en pijnlijk

-De ochtend rituelen. Spullen bij mekaar zoeken met vooral de brief over waar en wat. En een boterham en water en een boek want het zal wel veel wachten worden. Met de lift naar het benzine zuinige autootje en op weg. Heb nog wel gedacht om met de trein te gaan maar weet de route dan niet zo goed en ben een beetje benauwd voor de overvolle studententram in Utrecht.

-Het stroopt lekker op bij de afslag naar Hilversum en Utrecht maar verder geen trekkers en geen probleem om in het UMC te komen en nog op tijd ook, wat een sublieme planning.

-Onderdak in de parkeergarage en via de traverse heet dat geloof ik, naar de ingang. Ik weet wel de plattegrond van het ziekenhuis want ik ben er geregeld geweest in het
verleden. Het papier is erg duidelijk dus gewoon bordjes volgen.

-Wat me vooral opvalt in het ziekenhuis behalve het gekrioel is een soort van drukke
relaxedheid en dat de witte jassen eigenlijk alleen maar mevrouwen zijn. Ik heb het
nagevraagd en het klopt niet want er zouden ook nog best mannen in witte jassen moeten zijn. Geen oog voor dus.

-Mijn anders normale dagelijkse wandeling langs café voorheen Daan en Daan wordt
vandaag opgeknipt in heel veel malen het stukje van de Geriatrie-afdeling van mevrouw Koek naar de ingang en weer terug en weer en weer.

-Ik word ontvangen door Britt, de onderzoeksleider en die loopt vriendelijk het programma wat ik al op een papier gehad heb met me door. Gelukkig spreken ze hier gewoon Nederlands en zijn alle papieren ook in het Nederlands, dus met de mode van de universiteiten van ‘we doen alles in (slecht) Engels’ doen ze niet mee, heerlijk.

-Dan naar de psycholoog, mevrouw Matthijssen. Voor mij de grote uitdaging van vandaag want presteren op die testjes tja dat is niet meer wat het geweest is, das war einmal. En jawel hoor hoewel ik ze vaak herken, gaan ze toch weer net zo slecht (goed zeggen de positivo’s dan) als altijd de laatste jaren; waar en wanneer in de vorige eeuw dat ik dat soort geheugentestjes en puzzeltestjes nog een beetje goed kon doen.

-Weer even naar de ingang om bloed te prikken, en ik ben wel bijzonder want de
verpleegkundige moet meer dan tien gekleurde pipetjes aftappen.

-Terug gewandeld naar Britt voor een uitgebreid gesprek over mijn hoofd en mijzelf.
Mevrouw Koek is er ook bij want die moet het leren omdat Britt volgende week vakantie
heeft. Met leerling zijn heeft ze duidelijk moeite.

-Dan mag ik gaan pauzeren en eten en volgt de grootste schrik van de dag, in de kantine, pardon het restaurant van het ziekenhuis hanteren ze Amsterdamse prijzen; een reden te meer om niet in een echt ziekenhuisverblijf terecht te willen komen

-en weer in de wandelpas.

-Naar de fysio dan, mevrouw Netjes, dat is haar naam. Daar moet ik allemaal eenvoudige dingen doen, helemaal geen oefeningen of zo maar allemaal dingen die te maken hebben met evenwicht en kijken of staan of eenvoudig bewegen. Niet zo confronterend als de psycholoog dus. Voor Scapino ben ik niet geschikt maar het valt allemaal niet tegen. De fysio geeft scores op een lijst op het scherm en het lijkt of ik lichamelijk nog wel redelijk mee kan, alle storing zit in mijn hoofd.

-Weer terug naar Britt en die doet nog meer metinkjes zoals gewicht, lengte en ook hoe
sterk mijn handen en benen zijn. Heel opvallend, mijn rechterbeen is maar liefst twee keer zo sterk als het linkerbeen. Verbazingwekkend want voetballen doe ik toch al een jaar of 50 niet meer.

-Weer terug naar de ingang gewandeld en in het scan apparaat , niet het lawaai apparaat waar je heel lang in moet maar gewoon even liggen en zoem zoem. Niet spannend.

-En we wandelen weer terug. Weer naar Britt en nu uitleg over de pillen. Die krijg ik al gelijk mee naar huis. Het bijzondere is dat ze in een soort interval komen. Een week slikken en dan weer heel lang niet en dan weer een week. Maar ik weet niet welke pillen ik heb, de pillen met het geneesmiddel of de pillen met het hou voor de gek middel. Dat krijg ik misschien na éen of twee jaar te weten maar misschien ook niet.

-Verder mag ik de foto’s van het zoemapparaat zien van vandaag. De conclusie is in ieder geval dat het geen verbeelding is en dat de fotos vijf jaar geleden niet van een andere patiënt waren want op deze foto’s komt de kalk weer mooi In beeld net als vijf jaar geleden. Het verhaal over de test hou ik nog tegoed omdat dat vergeleken gaat worden met vorige malen. Aan de bloeduitslagen ziet Britt nog niks bijzonders behalve wat oude mensen verval.

-Nou dat was het programma dan, vooral een straf wandelprogramma dus . Dus weer
gewoon naar de ingang gelopen en met het autootje de file in want nu is die er weer net als vroeger op maandag. Morgen aan de pillen. En toch wel erg moe s avonds, dat wel.

Ronald

Tekst: Ronald Meliëzer, onze oud-voorzitter.
Verslag van zijn onderzoeksdag in het UMC Utrecht